Երբ որ քայլերդ դառնում են մոլոր,
Դառնում են անկամ,
Երբ հորիզոնում լույսը
Դառնում է աղոտ ու դժկամ,
Երբ որ հոգուդ մեջ
Դատարկությունն է ցավագին ճչում,
Կյանքը դառնում է ձանձրալի
ՈՒ գորշ ու քեզ չի կանչում
ՈՒ տանջված հոգիդ սիրո
Պակասից դեղնում է, թոշնում...
Հիշիր սերն Աստծո
ՈՒ նրանով տուր հոգուդ ամոքում,
Նրանով դարձրու կյանքիդ
Գույները վառ ու մնայուն:
ՈՒ տե՛ս թե հոգուդ դատարկն
Ինչպես է վառ գույնով լցվում,
Մոլոր քայլերդ էլ քիչ-քիչ
Դառնում են հստակ, հաստատուն:
Դառնում են անկամ,
Երբ հորիզոնում լույսը
Դառնում է աղոտ ու դժկամ,
Երբ որ հոգուդ մեջ
Դատարկությունն է ցավագին ճչում,
Կյանքը դառնում է ձանձրալի
ՈՒ գորշ ու քեզ չի կանչում
ՈՒ տանջված հոգիդ սիրո
Պակասից դեղնում է, թոշնում...
Հիշիր սերն Աստծո
ՈՒ նրանով տուր հոգուդ ամոքում,
Նրանով դարձրու կյանքիդ
Գույները վառ ու մնայուն:
ՈՒ տե՛ս թե հոգուդ դատարկն
Ինչպես է վառ գույնով լցվում,
Մոլոր քայլերդ էլ քիչ-քիչ
Դառնում են հստակ, հաստատուն:
****
Սիրելիիդ հոգու ցավը
Լոկ մի խոսքով կդարմանես,
Հոգին գույնով դու կլցնես,
Թե այդ խոսքը լինի
զուլալ սրտից բխած,
Թե այդ սրտում քնքուշ
Սերն է լուռ ծվարած:
Թե այդ սրտից սիրո
Ազդակ են ստանում,
Այդ ազդա՛կն է հոգու
Վերքը հեշտ դարմանում:
Լոկ մի խոսքով կդարմանես,
Հոգին գույնով դու կլցնես,
Թե այդ խոսքը լինի
զուլալ սրտից բխած,
Թե այդ սրտում քնքուշ
Սերն է լուռ ծվարած:
Թե այդ սրտից սիրո
Ազդակ են ստանում,
Այդ ազդա՛կն է հոգու
Վերքը հեշտ դարմանում:
****
Ամեն մեկը իրավունքից է
Միշտ խոսում,
Դիմացինի արարքն էլ
Միշտ պարտք համարում:
Չոր օրենքով թե շարժվեն
Մարդիկ կյանքում.
Ամեն սիրուն հույզ ու ապրում
Շուտ կսպանեն իրենց ներսում:
Լա՛վ է, երբ կա կարգ ու
Կանոն ամեն ինչում,
Բայց երբեմն էլ բարությունը
Կանոններից շատ է շեղվում:
ՈՒ չգիտեմ. ե՞ս էլ դառնամ
Օրենքների հլու գերի,
Թե միշտ մնամ իմ ջինջ
Հոգու կանչին գերի:
Բայց ո՞նց չասեմ,
Որ շատ հաճախ ցավ եմ ապրում,
Երբ օրենքին հետևում են
Իրենց շահն է երբ դա ուզում,
Իսկ կողքինին միշտ
Բարության դասեր տալիս,
Օրենք, կանոն մեկ
Վայրկյանում ջնջել տալիս:
Միշտ խոսում,
Դիմացինի արարքն էլ
Միշտ պարտք համարում:
Չոր օրենքով թե շարժվեն
Մարդիկ կյանքում.
Ամեն սիրուն հույզ ու ապրում
Շուտ կսպանեն իրենց ներսում:
Լա՛վ է, երբ կա կարգ ու
Կանոն ամեն ինչում,
Բայց երբեմն էլ բարությունը
Կանոններից շատ է շեղվում:
ՈՒ չգիտեմ. ե՞ս էլ դառնամ
Օրենքների հլու գերի,
Թե միշտ մնամ իմ ջինջ
Հոգու կանչին գերի:
Բայց ո՞նց չասեմ,
Որ շատ հաճախ ցավ եմ ապրում,
Երբ օրենքին հետևում են
Իրենց շահն է երբ դա ուզում,
Իսկ կողքինին միշտ
Բարության դասեր տալիս,
Օրենք, կանոն մեկ
Վայրկյանում ջնջել տալիս:
Комментариев нет:
Отправить комментарий