Ի ՎԵՐՈՒՍՏ ՆԱԽԱՆՇՎԱԾ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄՆԵՐ

Երբ մեր կյանքում որևէ իրադարձություն է տեղի ունենում, հաճախ ենք մտածում, թե ինչու: Ինչու հենց այդպես, ինչու հենց այդ ժամանակ, ինչու հենց ինձ հետ... Բայց ոչինչ հենց այնպես չի պատահում: Ամեն ինչ կանխորոշված է ի վերուստ...
2013-ի սեպտեմբերն էր: Սկսել էի աշխատել «ԵԴԵՄ» բանաստեղծությունների ժողովածուիս վրա: Ձևավորման համար փնտրում էի համապատասխան նկարներ: Դիմեցի մի քանի նկարիչների, բայց չստացա այն, ինչ պատկերացնում էի: Շատ փնտրեցի նաև համացանցում: Եվ ահա, հրաշք: Աչքերիս առաջ հայտնվեցին այնպիսի գծանկար-իլյուստրացիաներ, որոնք էլ հենց կային իմ մտապատկերում: Բոլոր թեմատիկ նկարները կային, բացառապես բոլորը: Անմիջապես գտա հեղինակի՝Իրինա Բոյկոյի էլեկտրոնային փոստի հասցեն ու նամակ գրեցի: Բացատրեցի՝ ով եմ ես, որտեղից և մանրամասն պատմելուց հետո նշեցի, որ ուզում եմ գնել իր գծանկարները: Պատասխանը չուշացավ: Իրինան պատասխանեց, որ անչափ շոյված է և ուրախ, որ հեռավոր, փոքրիկ Հայաստանում նկատել են իրեն և արժևորել իր աշխատանքները, և իր համար մեծ պատիվ է նման համագործակցությունը: Իրինան ոչ թե վաճառեց, այլ մեծ սիրով նվիրեց բոլոր անհրաժեշտ նկարները: Համագործակցությունը ստացվեց, ավելին, վերածվեց բարեկամության: Ցավոք, Իրինան չկարողացավ ներկա գտնվել գրքիս շնորհանդեսին, բայց իր բաժին «ԵԴԵՄ»-ը միանշանակ ստացավ: Ամեն ինչ այսքանով չավարտվեց: Իրինայի հետ մեր բարեկամությունը պետք է խթաներ մի նոր, շատ կարևոր ծանոթության:
2017-ի փետրվարյան մի օր նամակ ստացա Իրինայի մայրիկից՝ տիկին Օլգայից: Հրաշալի մի կին, ով անկեղծորեն ուրախանում է ոչ միայն իր դստեր՝ Իրինայի հաջողություններով, այլ նաև իմ: Իրինան դարձել էր Ուկրաինայի նկարիչների միության անդամ: Այդ և իր 25-ամյակի առիթներով կազմակերպել էին անհատական մեծ ցուցահանդես, որին և ներկա էին գտնվել Կրիվոյ Ռոգի հայ համայնքի ներկայացուցիչները: Ահա այստեղ, նրանք ծանոթանում են իմ՝ իրենց հայրենակցուհու և Իրինայի համագործակցության պատմությանը, «ԵԴԵՄ»-ին, անչափ մեծ ոգևորություն ապրում և նրանց միջոցով կապ հաստատում ինձ հետ:
Արմինե Ամիրխանյանը, ով անմիջական կապ հաստատեց ինձ հետ, Կրիվոյ Ռոգի Հայկական դպրոցի տնօրենն է: Իսկական հայուհի, հրաշալի մայր և կին, ով օտար ափերում ոչ մի ջանք ու եռանդ չի խնայել ու չի խնայում հայն ու հայկականն անաղարտ պահելու համար: Արմինեն հանձն էր առել մի շատ կարևոր նախաձեռնություն: Հայ համայնքի հետ համախմբվելով՝ դիմել էին Ուկրաինական «Սիմվոլ» տարեգրքի խմբագրություն և առաջարկել ներկայացնել իմ և Իրինայի համագործակցության պատմությունը, նաև իմ ստեղծագործությունները: Տարեգրքի հատուկ հանձնաժողովը քննարկումների արդյունքում, մի քանի հայ հեղինակներից ընդունել էր հենց իմ ստեղծագործությունները և Իրինայի հետ համագործակցության պատմությունը: Արմինեի գլխավորությամբ իմ ստեղծագործություններից մի քանիսը թարգմանվել էր ուկրաիներեն, և մի հրաշալի պատմության հետ միասին տեղ գտել Տարեգրքի էջերում: Ցավոք, ես էլ չկարողացա ներկա գտնվել Տարեգրքի շնորհանդեսին, բայց իմ և Արմինեի հանդիպումը չուշացավ: 2017-ի ամռանը հանդիպեցինք այստեղ՝ Երևանում: Այնպես ջերմ, այնպես հարազատորեն, ասես վաղուց գիտեինք միմյանց, զրույցի ընթացքում բառերը հոսում էին, ժամանակը սլանում... Չհագեցանք այդ հանդիպումից, դեռ շատ բան ունեինք զրուցելու, բայց ցավոք Արմինեն պիտի վերադառնար Կրիվոյ Ռոգ, դեռ առաքելություն ունի այնտեղ, կարևոր մի առաքելություն՝ դեռ սերունդներ կան կրթելու, հայն ու հայկականը սովորեցնելու, հայի ոգին ամուր ու բարձր պահելու...
Իսկապես կանխորոշված էր ամեն ինչ: Օտարի մեջ գտա բարեկամի, բարեկամի միջոցով՝ հարազատի, հայ հարազատի, ով դարձավ օտար ափերում իմ հեռավորը, բայց և իմ հարազատ հոգին...

Հարգանքով՝
Բանաստեղծուհի Արև Բալդրյան /ԱՐԵԳԱԿ/