Հավատը՝ պայքար ...
Ինչո՞ւ
ենք հավատներս կորցրել
Հանդեպ աշխարհի՛ և Մե՛զ,
Ինչո՞ւ ենք գոցվել
Հարահոս ցավերում աննինջ,
Որ ամեն անգամ լլկո՛ւմ են
Գոյությունը մեր...
Առանց այն էլ՝բյուր վերքերում ճկված
կյանքը՝սարդոստայն է,
մի թելից ենք կախված,
Իսկ վտանգները՝ բազմահազար։
Ու անփութորեն կամ անկարողաբար
Օրագիրն են ավարտում կյանքի Վերջալույսի մեռնող շողի նման
Վարդերը մեր սրտի
Մինչդեռ ունեին այգաբացներ փառքի։
Ա՜խ հավա՜տս,հավա՛տս աներկբա վերարկուն քամուն տվել՝
անբարո կնոջ նման,
չգիտեմ հիմա քանի՛ փողոցներ ու դռներ է չափում։֊
Միևնույնն է ՝քեզ չեն հասկանա
Ով խելագարված մարդաստվե՛ր...
Երբ ինձ լքեցին անկողնում
Մետաքսե նուրբ վերմակի տակ
Ձեռքերը տաքուկ,
Ես նրանց չհանձնեցի
Օտարամոլ քամիներին անարգ։
Երբ ինձ ներեցին ձեռքերը կոշտ
Բացակայությունից իմ սանձարձակ,
Ես հավատացի ...
Իսկ հիմա...
Հիմա ես էլ ձեզ նման...
սրտիցս վտարել եմ նրան,
Բայց չեմ կարող և՛ վաճառել ,կամ` նորով փոխել,
ինչպես վերարկուս մաշված ։
Ինչո՛ւ եմ ես էլ ձեզ նման..
Հավատն էլ է ընծա որպես ՝ծնված օրից մեզ տրված,
Նա էլ է սեր՝ տառապանքով քամված,
Այս մշտափոփոխ կյանքի լաբիրինթում,
Ուր բարիքներ չեն բաժանում։
Տե՛ր իմ, մեզ մի՛ լքիր, ինչպես գարունը ծաղկանց թերթերին թոշնած,
ինչպես առողջությունը թանկ ու միակ...
Ես առանց թև
Ինչպե՛ս ճախրեմ
Ես՝ մարդ֊արարած։
Ո՛վ ամենագութ ,օգնի՛ր աշխարհին,
Ժպիտները մարդկանց մի՛ տար,
Կյանքը խաղ է դիվային,ու տերևի պար։
Հանդեպ աշխարհի՛ և Մե՛զ,
Ինչո՞ւ ենք գոցվել
Հարահոս ցավերում աննինջ,
Որ ամեն անգամ լլկո՛ւմ են
Գոյությունը մեր...
Առանց այն էլ՝բյուր վերքերում ճկված
կյանքը՝սարդոստայն է,
մի թելից ենք կախված,
Իսկ վտանգները՝ բազմահազար։
Ու անփութորեն կամ անկարողաբար
Օրագիրն են ավարտում կյանքի Վերջալույսի մեռնող շողի նման
Վարդերը մեր սրտի
Մինչդեռ ունեին այգաբացներ փառքի։
Ա՜խ հավա՜տս,հավա՛տս աներկբա վերարկուն քամուն տվել՝
անբարո կնոջ նման,
չգիտեմ հիմա քանի՛ փողոցներ ու դռներ է չափում։֊
Միևնույնն է ՝քեզ չեն հասկանա
Ով խելագարված մարդաստվե՛ր...
Երբ ինձ լքեցին անկողնում
Մետաքսե նուրբ վերմակի տակ
Ձեռքերը տաքուկ,
Ես նրանց չհանձնեցի
Օտարամոլ քամիներին անարգ։
Երբ ինձ ներեցին ձեռքերը կոշտ
Բացակայությունից իմ սանձարձակ,
Ես հավատացի ...
Իսկ հիմա...
Հիմա ես էլ ձեզ նման...
սրտիցս վտարել եմ նրան,
Բայց չեմ կարող և՛ վաճառել ,կամ` նորով փոխել,
ինչպես վերարկուս մաշված ։
Ինչո՛ւ եմ ես էլ ձեզ նման..
Հավատն էլ է ընծա որպես ՝ծնված օրից մեզ տրված,
Նա էլ է սեր՝ տառապանքով քամված,
Այս մշտափոփոխ կյանքի լաբիրինթում,
Ուր բարիքներ չեն բաժանում։
Տե՛ր իմ, մեզ մի՛ լքիր, ինչպես գարունը ծաղկանց թերթերին թոշնած,
ինչպես առողջությունը թանկ ու միակ...
Ես առանց թև
Ինչպե՛ս ճախրեմ
Ես՝ մարդ֊արարած։
Ո՛վ ամենագութ ,օգնի՛ր աշխարհին,
Ժպիտները մարդկանց մի՛ տար,
Կյանքը խաղ է դիվային,ու տերևի պար։
Ավարտները չեմ սիրում֊
անգույն թանաքով են գծված,
Արցունքներ շատ ենք տեսել,
Վե՛րջն է անաստվա՜ծ...
անգույն թանաքով են գծված,
Արցունքներ շատ ենք տեսել,
Վե՛րջն է անաստվա՜ծ...
Քանի կանք՝ ապրե՛նք արդար,
Առողջությունն էլ է հավատ֊ պայքա՛ր...
Առողջությունն էլ է հավատ֊ պայքա՛ր...
ՄՈՐՄՈՔ ՍԻ՜ՐՏՍ
ԿՎՇՏԱՄ...
Ներբաններիս՝
թախիծ, վերք,
Մորմոք սիրտս կվշտամ,
Ես մի կքվա՜ծ մերկ եղեգ՝
Օտար քամուց կդողամ։
Մորմոք սիրտս կվշտամ,
Ես մի կքվա՜ծ մերկ եղեգ՝
Օտար քամուց կդողամ։
Կանցնեն ,կերթան իմ մոտով
Երամները անտարբեր,
Մի հավք չկա ,կարոտով
Իջնի ուսիս՝որպես հևք։
Երամները անտարբեր,
Մի հավք չկա ,կարոտով
Իջնի ուսիս՝որպես հևք։
Որպես շիվ մի հայրենի.
/Բույրը առնեմ մայր հողի,/
Ու տանի ձայնս անդին,
Ուր կա երկի՛նք, ծո՛վ ,արփի։
/Բույրը առնեմ մայր հողի,/
Ու տանի ձայնս անդին,
Ուր կա երկի՛նք, ծո՛վ ,արփի։
Որ զգամ՝ դեռ չի մեռել
Կարոտս անե՜րգ, անա՜փ,
Սավառնում է միտքս լուռ...
Հոգում իմ՝ անզո՛ւսպ տագնապ։
Կարոտս անե՜րգ, անա՜փ,
Սավառնում է միտքս լուռ...
Հոգում իմ՝ անզո՛ւսպ տագնապ։
Ես մի եղեգ ,արմատս
Պոկվել քամուց, կդողա,
Ա՜խ երանի, թե սի՜րտս
Այրե՛ք,այսպես չմխա։
Պոկվել քամուց, կդողա,
Ա՜խ երանի, թե սի՜րտս
Այրե՛ք,այսպես չմխա։
Կա՛նգ առ,ակնթարթ...
Եվ լո՜ւյս է կաթում բացվող այգի
արշալույսներից կարմիր,
ու ցորյանի բու՜յրն է արբեցնում.
Մի աղջիկ էր,ոտաբոբիկ անցավ
այդ արտերի միջով,
|Ու հև՜քը սրտիս ես կանգ առա|
Բույրն աղջկա հոգեհմա շնչիս կանգնել՝ խեղդում էր...
Կա՛նգ առ,ակնթա՛րթ...
Ես ուզում եմ շոյել այն հասկերը լուսնավարս,
որ աղջկա մարմինը նուրբ
դողո՜վ են ծակել,
Ես ուզում եմ պոկե՛լ ոսկիներն հասկերի խարտյաշ,
Զգալ բույրն աղջկա դողերում նրանց,
Բայց արդեն իրիկնանում է,
Ու մայրամուտի ցոլքերն արեգնավառ
իրենց թերթերում շղարշել էին նրան,
Իսկ արահետներն ինձ ո՞ւր են տանում,
Ես էլ ինչպե՛ս գոռամ,ինչպե՛ս հոգիս բացված կարկատեմ,
Խելագարվում եմ,
Տե՛ ր իմ ,սիրահարվե՜ լ եմ...
արշալույսներից կարմիր,
ու ցորյանի բու՜յրն է արբեցնում.
Մի աղջիկ էր,ոտաբոբիկ անցավ
այդ արտերի միջով,
|Ու հև՜քը սրտիս ես կանգ առա|
Բույրն աղջկա հոգեհմա շնչիս կանգնել՝ խեղդում էր...
Կա՛նգ առ,ակնթա՛րթ...
Ես ուզում եմ շոյել այն հասկերը լուսնավարս,
որ աղջկա մարմինը նուրբ
դողո՜վ են ծակել,
Ես ուզում եմ պոկե՛լ ոսկիներն հասկերի խարտյաշ,
Զգալ բույրն աղջկա դողերում նրանց,
Բայց արդեն իրիկնանում է,
Ու մայրամուտի ցոլքերն արեգնավառ
իրենց թերթերում շղարշել էին նրան,
Իսկ արահետներն ինձ ո՞ւր են տանում,
Ես էլ ինչպե՛ս գոռամ,ինչպե՛ս հոգիս բացված կարկատեմ,
Խելագարվում եմ,
Տե՛ ր իմ ,սիրահարվե՜ լ եմ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий