Մեսրոպ Պետրոսյան-բանաստեղծություններ

Պահել եմ այտերիս
/և սրտիս զարկերում/
մի տաք կարոտ
և շոյում եմ հոգուս
մատներվ նուրբ,
որ չխենթանա,
չցնորվի.
/թափված են թերթերը նրա աշխարհո՜վ/,

կապված եմ ես նրան
/ ինչպես Ազգս/
հազա՜ր կապերով ։

... ու մաշվո՜ւմ եմ անվերջ.
Ա՜խ ժամանակն է իմ մեջ մաշվում...

Սակայն հավետ է
հավատս կենում
նրա բարձրաբերձ
սուրբ լեռների պես ։

Բայց այսօր...,այսօր թևեր է առել՝
հագած եռագույն,
/Կարմիր ,կապույտ, ծիրանի.../,
նա արբե՜լ է այսօր...

Ախ Աստված իմ,մի բան է հստակ.
ժամանակը կանգառ չունի,
իսկ կարո՞տս....նա ո՛ւնի անուն՝

Երկիր Նաիրի,

ՀԱՅԱՍՏԱ՜Ն...

*********************************************************

...ու կանչում են փերիները
եվ զվարթ երգում,
հանդես է շքեղ,օրհնել է Տերը,
զուգվե՜լ է հարսնացուն.
հայացքում՝ հեքաթներ արծաթ,
կուրծքը ճերմակ՝մարմար ամպի,

թիկն է տվել ամպերին
և հրաման աստղերին.
֊Ողջ գիշեր աշխարհի վրա
Լույս ու Սեր թևածի։

Իսկ Մայր արևը՝ մի աչքը բաց
դստեր հմայքով ցնծում
ու իր զգեստի վառ գույներն է հաշվում...

Ծովն էլ մի ճամփորդ,
Նրա քղանցքներում մաշվո՜ւմ...
Հարսնամոր փեշերն է
խելագար համբուրում ։

Եվ պրպտում է միտքը պոետի.
Տոչորված հոգում
Անհաս կարոտ է երկնում.
֊ Ախ թևե՜ր ունենայի։

Ու գրկում է հեքիաթը ցասումով
վիրավոր թռչնի նման...
Նա թևեր է տենչում ,որ չկա ու չկա...

... հոգին նրա՝ ճախրում է սակայն:

*******************************************

Թվում է՝
ուրիշի ցավը
մատի փուշն է,
Իսկ մենք՝
մերն ենք 
անդադար հոլովում,
Թվում է՝
ուրիշի ամբարն
լի, անուշ է,
Իսկ մենք՝
մեր օրապահիկն ենք
միշտ փնովում։
Եվ այսպես,
աշխարհից դժգոհ
Մենք մեր տարիքն ենք
զուր գլորում...